In november wordt Faya twee. Haar foto’s hangen bij Aline aan de muur. Een blije bolle toet. Maar ze is er niet. Ze is bij haar pleegouders. Die zijn net terug van vakantie. “Of nog niet,” twijfelt Aline. Ze woont beschermd ‘op een groep’, maar ze heeft haar eigen gezellig kamer en een keurige ruime keuken. “Ik eet niet zo vaak meer in de huiskamer. Maar gewoon hier met mijn vriend.”

Faya werd ’s middags geboren en was ’s avonds al bij haar pleegouders. “Bij mij was het te moeilijk,” legt Aline uit. “Hier kan ik geen kindje hebben. De vader was ook niet meer in beeld. En ik kon het helemaal niet aan.” Er was wel een bezoekregeling: iedere maand een paar uurtjes. “En daar ging het mis.” Vertelt Aline. “Faya huilde heel hard, ze overstrekte helemaal.” Een heel klein kindje met grote paniek. Bij de pleegouders thuis was Faya ook onrustig geweest: veel huilen en slecht slapen. “Dit kwam door mij,” weet Aline. “Thuis was ze rustig maar als Faya mij zag moest ze huilen.”

 

“Ik wist niet dat ik zwanger was,” vertelt Aline. “Pas na 21 weken wist ik het. Ik wou Faya houden. Dat wist ik wel zeker maar toch ging er zoveel door mij heen.” Met de vader van Faya had ze wel contact. Het was haar ex-vriendje. “maar hij wou niet met mij en Faya verder.” Zo stond Aline er helemaal alleen voor. Dat was niet goed voor haar. “Ik was zo in paniek en zoveel stress.” Ze weet inmiddels dat zoveel stress gevolgen kan hebben voor een kindje in je buik. “Een kindje merkt dat. Die heeft net zoveel stress als de moeder,” verklaart Aline de paniek van Faya.

 

“In het begin deden we Video Home Training,” vertelt Aline. “Een uur per week.” Ze heeft er veel van geleerd. Moeiteloos somt ze de voorbeelden  op: “Als Faya haar hoofdje scheef houdt, zo met haar oor  -ze doet het voor-  dan heeft ze te veel prikkels. Als ze mij aankijkt, dan betekent dat dat ze contact wil. En soms laat ze mij iets zien. Dat betekent ‘Kijk mama, dat kan ik’”

 

De Video Home Training hielp Aline om signalen van Faya op te vangen en daar mee om te gaan. “Maar Faya bleef gespannen en snel uit haar doen.” Er werd een optelsom gemaakt van wat er allemaal gebeurd was: veel spanning tijdens de zwangerschap, en grote veranderingen in het leven van een heel klein meisje. Traumatherapie was een goede optie en er werd gestart met EMDR. “Faya is een paar keer geweest. Eén keer met een foto van mij.” Aline was er niet alle keren bij. “Faya was direct anders. Ik kon het heel goed merken. Ze is veel meer ontspannen en dat is zo fijn!”

 

Aline is net klaar met haar opleiding en heeft een zomer lang vakantiewerk gedaan. Ze kijkt naar de toekomst. “Ik kan nu op zoek naar werk, ik heb een vriend en kan over een poosje zelfstandig wonen.” Faya heeft een plekje in die toekomst. Maar Aline weet wat het betekent voor een kind, als er van twee kanten aan je getrokken wordt.  “Faya is bij haar pleegouders en dat is goed. Ik wil een moeder zijn waar ze goed contact mee heeft. En dat hééft ze!” De klemtoon spat er van af. “Als Faya gelukkig is, ben ik het ook. Ik zou niet meer zonder haar kunnen.”

 

Om privacyredenen zijn de namen van Faya en Aline gefingeerd. De personen op de foto zijn niet Faya en Aline.

lees ook het verhaal van de pleegouders van Faya: "Het is zo'n stralend kind!"