Vijf maanden terug zag ik jou, meisje van 6, samen met papa en mama bij Jeugd ggz. Je kroop bij mama op schoot, keek ons niet aan en alleen even met mij praten wilde je echt niet. Gillend hield je mama vast. Zelfs samen met mama was het gesprek te spannend. 

Op school vroeg men zich af of je het er ging redden, misschien was zelfs speciaal onderwijs noodzakelijk. Je was zo angstig dat je niet tot leren kwam en voortdurende begeleiding nodig had. 

Duidelijk was dat jij veel structuur nodig had. Alles moest in vaste volgorde en goed voorbereid. Taal nam je letterlijk en sociaal contact was moeilijk. We stelden autisme, alleen was dat niet het hele verhaal want die angsten waren heel hevig.

Al pratende met mama vroeg ik me af of jouw geboorte, de heftige overgang naar de buitenwereld met alle prikkels, en de stress die mama had ervaren tijdens de zwangerschap en daarna misschien een oorzaak konden zijn. Zeker weten deed ik het niet, maar ik stelde jullie voor om EMDR middels storytelling of Lovett* te proberen.

Toen het verhaal af was, kwam je met papa en mama. Je had heel veel spanning. Tijdens het lezen van het verhaal wilde je het liefst wegkruipen, je handen op je oren. Maar na de derde keer bleef je rustiger zitten, je wilde het einde horen. Samen gingen jullie naar huis, zonder te weten of het een uitwerking zou hebben.

Een week later belde ik mama. Ze was zo blij verrast! Je durfde ineens alleen in de buurt buiten te spelen. Naar school gaan lukte veel beter en je hoefde niet meer voortdurend bij mama te zijn. Wat geweldig!

En nu nog weer wat later hadden we ons afsluitend gesprek. Nog steeds heb je behoefte aan structuur en neem je dingen letterlijk, de autisme is niet weg. Maar die angst, die is er niet meer! En zelfs school heeft alle extra begeleiding gestopt: niet meer nodig... In groep 3 doe je het geweldig!

Dit is een blog van Sietske Triemstra, GZ-psycholoog bij Jeugd ggz.

 

NB: het meisje op de foto is niet het zesjarige meisje uit het interview.

 

* Achtergrond Lovett storytellingmethode:
De Lovett verhalenmethode is een vorm van EMDR voor kinderen met (onverwerkt traumatische of nare) ervaringen die voor het 3e/4e levensjaar liggen. In die periode heeft het kind nog geen taal tot zijn beschikking om de ervaring in op te slaan. De ervaringen zijn desondanks wel in het lichaam opgeslagen, bijvoorbeeld in de vorm van angst en spanning. 
In de storytelling wordt met ouders het verhaal van die nare ervaringen, beschreven vanuit het perspectief van het kind. Hierbij is er altijd een positief einde. Dat verhaal lezen de ouders vervolgens voor, terwijl de behandelaar het kind afleidt. Bijvoorbeeld door met handpoppen op de handen van het kind te tikken. Doordat de ervaringen geactiveerd raken (in het werkgeheugen komen) en het kind tegelijkertijd afgeleid wordt, raakt het werkgeheugen wat "overbelast" en verliest de nare herinnering zijn lading. 
Bovendien geeft het positieve einde aan het verhaal het kind de gelegenheid wel taal te krijgen voor de nare ervaringen, waardoor deze beter een plek krijgen en ook meer afgerond en minder gefragmenteerd worden. Vaak biedt het ook een heel goede gelegenheid om de relatie tussen ouders en kind te verstevigen, doordat er in het verhaal heel lieve woorden staan voor het kind.